In Memoriam Mance Post (1925-2013)
Sinds zo'n vijftien jaar bezocht Mance elke woensdagochtend onze boekwinkel.
De dozen van het CB konden wel even wachten. We dronken dan uitgebreid
koffie en spraken over van alles. Ze had een fenomenaal geheugen. Ze kon
fenomenaal vertellen en ze had humor.
Nog maar twee weken geleden stond ze woensdag om 10 uur voor de deur.
Ik was iets te laat en maakte het grapje dat de brug open stond. "ik wou net nog
een rondje omlopen', zei ze. Ze had koekjes bij zich. Van Holtkamp natuurlijk
en we gingen aan de koffie. Ze zei dat ze haar 89 ste verjaardag weer ging vieren.
Van haar hoefde het niet zo, maar iedereen in haar omgeving had er op aangedrongen.
'Terecht', had ik nog opgemerkt. En we gaan door tot je 95ste. Dan zien we wel weer.
Daar moest ze om lachen.
De laatste jaren waren haar ogen sterk achteruit gegaan waardoor ze uiteindelijk
niet meer kon tekenen. Dat vond ze verschrikkelijk, al klaagde ze daar niet over.
Ik poogde haar nog aan het luisterboek te krijgen, maar dat hield ze af. 'Dat gedoe met
zo'n cd-apparaat'
Vorige week woensdag werd ik door een van haar vriendinnen op haar verzoek gebeld
met de melding dat ze vanochtend niet kon komen omdat ze in het ziekenhuis lag.
Ze was gevallen en er waren hartproblemen ontstaan. Het leek ernstig.
Ik stuurde haar een kaartje met 'gauw weer beter worden" en hoopte op een voorspoedig herstel.
Afgelopen zaterdag bleek deze hoop ijdel. Vrienden van haar meldden dat ze op de hartbewaking
lag en dat er geen kans meer was op herstel.
Vanochtend fietste ik naar OLVG om afscheid van haar te nemen. In een kamertje achter glas
zag ik haar liggen omgeven door apparatuur. Een van haar beste vrienden zat naast haar.
Bij het binnenstappen hield hij me tegen. 'Niet doen' zei hij, ze is helemaal buiten kennis.
Dat is het dan, dacht ik. Later op de dag hoorde ik dat ze nog diezelfde ochtend gestorven is.
We herdenken haar met weemoed.